İki Kişilik Bir Oyun / A Play for Two

• Sahneleyen Tiyatro: Dot
• Oyun Durumu: Gösterim dışı oyun
• İlk Oynama Tarihi: 17.Mayıs.2006
• Süre:
• Gösterim Sayısı: -1
• Sosyal Medya:
• Kadro:
  
  KONSEPT, TASARLAYAN VE YÖNETEN: BÜLENT ERKMEN
  YAZAN: YEKTA KOPAN
  İKİNCİ YÖNETMEN: MURAT DALTABAN
  OYUN MEKANI UYGULAMA TASARIMI: YEŞİM BAKIRKÜRE
  IŞIK TASARIMI: KEMAL YİĞİTCAN
  GİYSİ DANIŞMANI: HATİCE GÖKÇE
  ÇEVİRİ: RICHARD HAMMER, AYŞEGÜL ULAY
  ÇEVİRİYİ SESLENDİREN: SELEN UÇER

• Oyuncular:
  
  1. EKİP
  YELDA REYNAUD , ALTAY ÖZBEK
  
  2. EKİP
  MELİKE GÜNER , ALTAY ÖZBEK
  
  3.EKİP
  MELİKE GÜNER , ALPER KUL
  
  

Konu

Bu bir tiyatro “oyun”u. Uluslararası İstanbul Tiyatro Festivali ve Tiyatro Olimpiyatları için tasarlanmış/hazırlanmış bir oyun.

İki oyuncu var. Bir kadın ve bir erkek. Oyun boyunca bu iki kişi birbirlerine ulaşmaya çalışıyorlar.
Oyun boyunca birbirlerini görüyorlar, birbirlerine yaklaşıp uzaklaşıyorlar, birbirleriyle sürekli konuşuyorlar, hatta zaman zaman birbirlerine dokunabiliyorlar.
Ama kendi “yolları” onları bir türlü birleştirmiyor.

Oyunun bütününde “tek kelime”lik, cümle olmayan konuşmalar var. Düşündüklerini, yaptıklarını, yapmak istediklerini, duygularını, kendilerini, kendi hikayelerini birbirlerine -ve bize- anlatabilmek için “tek kelime” engeli var. Bütün bunları ancak “tek kelimelik” konuşmalarla yapabilmeliler. Hikayelerini, hikayelerinin izleyiciyi de içine alan duygusal iniş-çıkışlarını bu “tek kelime”lerle bize anlatabilmeleri gerekiyor.

“Konuşmalar”ın anlattığı hikaye yersiz, zamansız, geçmişsiz, geleceksizdir. Ama izleyiciyi/okuru* “alıp götürebilen” bir yapısal kıvraklığa da sahip olmalıdır.

Sahne, karemsi mekânın dört duvarı. Dört duvar boyunca kurulmuş/örülmüş bir “labirent” ve bu labirentin içinde her iki oyuncunun kendi yolları var. Oyuncular, oyun boyunca zemine, tavana ve duvara değmeden bu labirentteki kendi yollarının onları götürdüğü yere soldan sağa birlikte gidiyorlar. Bazen duvara, bazen zemine arada bir de tavana dik konumda yürümek, ilerlemek zorunda kalıyorlar. Bu dört duvar boyunca kurulmuş/örülmüş labirentin içinde ilerleyebilmenin “zorunlu” oyununu oynuyorlar.

İzleyiciler mekânın ortasında yer alıyor. Oturdukları yerde, sabit daire zeminli döner taburelerinde, duvarda izledikleri oyuncuların ilerleyiş hareketleri yönünde bedenleriyle soldan sağa dönüyorlar.

Oyun süresince, mekânın dört duvarı boyunca kurulmuş labirentin içinde ilerlemeye, kavuşmaya ve konuşmaya “çalışan” iki oyuncunun birbirlerine ulaşamamalarının, “beraber” olup birlikte olamamalarının hikayesidir bu oyun.